Rozdział ósmy "Przykra niespodzianka"

-No, bo ja chciałem ci powiedzieć, że,.. że,.. że, no muszę wyjechać.. Na stałe.! - Powiedział smutno chłopak..

 -Jak to wyjechać? Gdzie? Dlaczego.?- Powiedziała prawie ze łzami w oczach dziewczyna…

-Do Krakowa… Rodzice dostali tam propozycje pracy i mamy tam się przeprowadzić..- Odpowiada przybity chłopak..

-Proszę nie! Nie poradzę sobie bez ciebie. Jesteś jedyna osoba, którą mam… Nie opuszczaj mnie.- Karolina ledwo wydusiła z siebie te słowa i zaczęła płakać.. Kuba zaraz ją mocno przytulił i powiedział 

-Przepraszam.. Ja nie chce cie zostawiać…Wiem, że będziesz tęsknić .. Ja tez będę..Pamiętaj, że cie kocham..

.. Karolina dalej zapłakana powiedziała

 -Kiedy wyjeżdżasz ? .

 -Jutro rano - odpowiedział ....

 -Jutro?! Ja umrę bez ciebie. Rozumiesz?

 -Nie mów tak nawet..Przepraszam, ale muszę już iść…- powiedział chłopak ze łzami w oczach.. -Żegnaj..Kocham cie..- Powiedziała

Przytuliła go bardzo mocno, tak mocno jak tylko umiała...

-Ja ciebie tez kocham...- Odpowiedział.

  Odszedł, ocierając łzy.. Karolina patrzała jak on odchodzi.. Płakała tak mocno, że widzi go prawdopodobnie ostatni raz.. Usiadła na ich ławce i powiedziała „Tu się spotykaliśmy, a teraz się żegnamy..” Siedziała chyba tak 2 godziny na tej ławce i płacząc. Wróciła do domu. Weszła bez słowa, od razu pobiegła do swojego pokoju.. Zakluczyła drzwi i zaczęła szukać kluczyka do jej skrytki gdzie trzyma to małe „narzędzie”. Znalazła i bez zastanowienia zrobiła na nadgarstku trzy kreski.. Zaczęła płakać, nie z bólu, tylko, dlatego, że jedyna osoba, której tak ufała teraz odchodzi.Nie mogła się z tym pogodzić, po prostu nie dawała sobie tego do zrozumienia, że Kuba wyjeżdża i że już nic nie będzie tak jak dawniej.. Bez zastanowienia w płaczu przejechała żyletką po nadgarstku jeszcze raz, i jeszcze raz...

Rany coraz bardziej krwawiły , ale nie przejmowała się tym.. Myślała tylko o tym, że to jej pomoże.. Nie myślała o tym że zostaną blizny, czy ktoś zauważy.. Wolała ranić samą siebie niż komuś się zwierzyć i o tym wszystkim opowiadać... Jej psychika i strach na to nie pozwalały...
- Ważne, że to mi pomaga... Ważne jest to, że nie ranię innych... Bo przecież, ranię samą siebie . -powiedziała..